Leraar M. Vandendaele: “15 jaar. Nooit gedacht dat ik zo lang op Sint-Guido zou lesgeven.”

“Twintig jaar geleden ontdekte ik via mijn toenmalig vriendinnetje eerder toevallig het Sint-Guido-Instituut. Ik was bezig aan mijn lerarenopleiding en ik zou nog een stage doen in een school met veel leerlingen met buitenlandse roots.” Leraar Maarten Vandendaele blikt vandaag terug op een rijk gevuld ‘kristallen jubileum’ (= 15 jaar) op Sint-Guido.

“Ik heb toen stage gedaan voor aardrijkskunde, biologie en wiskunde bij verschillende collega’s. Dat kan je nog zien op een foto die in de traphal van de Dokter Jacobsstraat hangt. Ik heb nog verder gestudeerd en was het Sint-Guido-Instituut (SGI) ondertussen eigenlijk een beetje vergeten. Na mijn studies, dat was vier jaar na mijn stage, zocht ik werk en midden september viel er een brief van de VDAB in de bus met een jobaanbieding voor het SGI. Ik ging op sollicitatiegesprek bij toenmalig directeur Vandermot en mocht de volgende dag beginnen. Wij zijn intussen bijna zestien jaar later…”

“Ik moet toegeven dat ik mij de start van mijn onderwijscarrière wel anders had voorgesteld: veel leerlingen die de jonge leraar die ik was, wilden testen, veel gebabbel in mijn les, niet altijd even goede lessen. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn leerlingen in het begin niet altijd erg enthousiast naar mijn lessen zijn gekomen. En ik herinner mij dat ik het zelf ook soms moeilijk vond om gemotiveerd naar school te komen. Dat eerste was een heel moeilijk jaar.”

“Ik had het geluk dat Piet Vandermot mij toch een tweede kans wou geven en ik het volgende jaar terug mocht komen. Ik voel mij sindsdien ook beter op school en bij het lesgeven. Ik begon natuurlijk de school en mijn leerlingen al wat te kennen, en wist dus wat ik mocht verwachten.”

“Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik zo lang in Sint-Guido zou lesgeven. Ik heb mij, behalve dan misschien dat eerste jaar, el op onze school altijd goed gevoeld. Het multiculturele karakter van SGI vind ik zeer verrijkend. Uiteraard zijn er af en toe leerlingen die je minder liggen of waar het eens heel hard mee botst. Toch probeer ik iedere dag pas naar huis te gaan wanneer de meeste plooien zijn gladgestreken. Ik vind het heel belangrijk dat er iedere dag wel een keertje gelachen wordt, het leven is al serieus genoeg. Je moet met veel kunnen lachen, en zeker met jezelf. Zo kan ik regelmatig eens lachen met RSCA, maar kan ik uiteraard ook (een heel klein beetje) kritiek verdragen op ‘mijn’ KRC Genk.”

De grootste troef van onze school zijn onze leerlingen.

“Ik vind het schooljaar geslaagd als er op het eind enkele leerlingen zijn die graag wiskunde doen of die ten minste geen hekel meer aan wiskunde hebben. Ik vind het vooral heel fijn en leerrijk om andere culturen te leren kennen. Ik kom uit een klein dorpje waar bijna enkel Belgen wonen. Ik was dus nog maar heel weinig in contact gekomen met andere culturen. Op SGI ben ik in contact kunnen komen met Italiaanse, Marokkaanse, Russische, Spaanse, Turkse etc. etc. culturen. Ik heb ook ervaren dat niet iedere leerling het even gemakkelijk heeft en dat de school vaak niet hun enige zorg is. Op die manier heb ik een heel ander beeld van Brussel en zijn bevolking, van onze leerlingen en van hun ouders gekregen. Ik ben absoluut van mijn publiek en van Brussel gaan houden.”

foto uit 2008: let ook op de lange haren!

“Ik heb in deze vijftien jaren natuurlijk ook heel bijzondere momenten mogen beleven. Zo heb ik mogen lesgeven aan heel bijzondere mensen, onder wie Gaëlle Petrov en Romelu Lukaku. Ik heb een keer mogen lesgeven mèt Goedele Liekens, heb een minister mogen ontmoeten, we hebben een fototentoonstelling gehouden in het Astridpark, met foto’s gemaakt door onze leerlingen. ik heb op onze school mogen meewerken aan het tv-programma ‘De School van Lukaku’…: te veel om op te noemen.”

“Eén van de dingen die ik wel jammer vind, is dat er ieder jaar zoveel leraren onze school verlaten. Ik heb veel fijne collega’s, mensen met wie je al eens goed kan lachen, maar ook serieus mee kan babbelen. Het is dan ook jammer dat ik ook veel afscheid heb moeten nemen van collega’s die ik graag had.”

Ik heb op SGI vooral warmte en respect mogen ervaren

“Wat me nog het meest verbaast, is de reactie van mijn vrienden en omgeving als ik vertel dat ik in Anderlecht lesgeef. Er zijn mensen die mij daarvoor zelfs bewonderen, omdat zij denken dat ik in een omgeving sta met veel agressie, criminaliteit en vandalisme. Ik kan enkel spreken uit eigen ervaring en ik heb op onze school toch vooral warmte en respect mogen ervaren. Mijn leerlingen en hun ouders zijn meestal lieve en respectvolle mensen.”

“Uiteraard zijn er momenten dat het botst, en zijn er momenten dat je minder leuke ervaringen hebt met leerlingen, ouders of collega’s. Maar als ik naar de afgelopen vijftien jaren kijk, dan wil ik er zeker nog eens zoveel jaar op onze school bijdoen…”

• Maarten Vandendaele